Zapewne wszyscy jeszcze pamiętamy determinację, z jaką Donald Tusk – wówczas premier RP i szef Platformy Obywatelskiej – przeprowadził „reformę” emerytalną, podwyższając wiek emerytalny z 60 lat dla kobiet i 65 dla mężczyzn do 67 dla wszystkich trzech płci (wbrew woli 90% społeczeństwa) oraz kradnąc pieniądze z OFE, bo rządzącym zaczęło brakować pieniędzy na ośmiorniczki i wina po osiemset zeta za butelkę. Część osób zapewne nie wyparła też z pamięci faktu, że Trybunał Konstytucyjny uznał, że i jedno, i drugie, było zgodne z Konstytucją. Najzwyczajniej w świecie TK uznał, że prawa nabyte i zaufanie obywateli do stanowionego prawa w tym konkretny przypadku to coś, na co można napluć z wysoka.
Nie zawsze jednak Trybunał jest taki srogi dla „ubezpieczonych” w powszechnym systemie emerytalnym PRLRP. W wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. (sygn. akt K 6/09) Trybunał Konstytucyjny uznał, że państwo nie ma najmniejszego prawa odbierać tego, co kiedyś dało … wróć. Tego, co kiedyś zafundował PRL! Różnica jest jedna-jedyna: w wyroku z 2009 r. chodziło o odebranie przywilejów emerytalnych byłym SB-kom. Nie emerytury, podkreślam. PRZYWILEJÓW!
I otóż Trybunał Konstytucyjny, pełen oburzenia (w dodatku: cytując wiersz (przysięgam – przytoczono fragment z Cz. Miłosza!) uznał, że wszelkie próby zmierzające do przywrócenia stanu normalności – czyli: żeby kat nie dostawał więcej pieniędzy, niż ofiara – są niezgodne z Konstytucją! TK powołał się m.in. na … ależ oczywiście: na zasadę ochrony praw nabytych i zasadę zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa …
Oczywiście – nawet laik widzi wyraźnie, że oba rozstrzygnięcia są ze sobą dramatycznie wręcz sprzeczne. Absolutnie, kategorycznie i fundamentalnie. Nie dziwi mnie to jednak jakoś, ponieważ orzecznictwo TK śledzę od bardzo dawna i takich „dziwności” jest tam o wiele więcej.
Warto więc wreszcie zacząć pracować nad zmianą Konstytucji, aby usunąć z niej ten PRL-owski relikt, psujący nam prawo i opinię na świecie!
